Laatste applaus voor John van Buren

John van Buren is er niet meer en dat is voelbaar op de herdenking in de Agnietenhof in Tiel, gisteren, 9 december. We zijn samengestroomd in de foyer. We luisteren naar de warme woorden van Willem Gradisen, ex wethouder van Tiel en zanger. Willem maakte met John een CD ‘Dromen aan het Water’ .

Deze koude decembermiddag vist Willem herinneringen op aan John van Buren, de muze van Tiel. Telkens drijft dat ene zinnetje boven ‘we zullen je missen’, telkens duiken mooie momenten op en gekke grollen van John. Her en der knallen lachjes, nerveus, verlangend, herinnerend. Er worden beelden van John op de wand geprojecteerd, zakdoekjes worden opgevist als Johns stem weerklinkt, ‘we zullen leren van het leven, 2×2=4 is niet belangrijk, we zullen leren van het spelen’ en ‘loop door het leven als was het een marathon, loop maar zo hard je kan naar de horizon, loop en vergeet de blaren’.

Het is de eerste keer dat ik John hoor zingen, alleen. John speelde elk instrument, elke soort muziek, schreef op het lijf en de stem van zijn solisten, altijd net binnen hun stembereik. Hij tilde zijn zangers op boven zichzelf. Dit lied is hem op lijf en stem geschreven, elke nuance wordt gevuld door zijn stem die dwars door onze harten vliegt. Kippenvel en tranen.

Karin Bruers komt naar voren, zijn ‘partner in crime’. Haar stem knalt over onze hoofden, zoekt John, zoekt ons, we schrikken er bijna van. Ze vertelt hoe ze John voor het eerst zag spelen, zij stond ergens tussen de gordijnen. Dit was de man van wie ze gedroomd had, de man die haar cabaret vleugels kon geven. Ze durfde het nauwelijks te vragen, John had gespeeld met de Kinks en Led Zeppelin, hij had de hand geschud van Mick Jagger, een muziekgod, John had de hand van god geschud…
Met deze openbaring opent ze ons hart voor haar, het is deze ontwapenende waterval die John overspoelt. John die de pest had aan cabaret, komt toch een keer kijken wat ze doet. Aan het einde van haar voorstelling stapt hij op haar af en zegt eenvoudig ‘ja, ik doe het, ik vind je leuk’.

Karin ontspant ons met haar cabarateske herinneringen. Sigaretten die gerookt moesten worden en waarvoor beider talent werd ingezet, rookmachines, elkaar beledigend op het toneel om even weg te kunnen voor een sigaret. Ze gaat bijna te ver met haar grappen over gaten in het asfalt, als John erop piste waren ze geteerd. Ineens is ze bij de laatste middag van zijn leven, zijn liefste vrouwen om zich heen, John die zichzelf zo’n lelijk klein menneke vond, tussen de mooie wijven, z’n dochter, z’n moeder, z’n vrouw.
Karins stem begeeft het, de stilte zegt meer dan woorden.

Johns dochter komt naar voren, Kilke. Zij is het die haar vader kende, voelde, wist en mist als haar tweede huid. In de laatste dagen heeft zij zijn allerlaatste wensen opgeschreven en uitgewerkt met Karel Zwart, zijn muzikale evenknie en boezemvriend vanaf de Dream.
Samen brengen ze de herdenking tot een emotioneel einde, John waardig. Ons hart bonst en als vanzelf beginnen onze handen te klappen als vleugels van albatrossen die omhoog willen, we klappen onze handen aan gort, we klappen John de hemel in.

John, je leeft voort in mijn hart – je lach, het licht dat uit je wangen straalde, je humor, je relativering, je felheid, je passie, je muziek – je was een kunstenaar, een muzikant in hart en nieren – je tijd vooruit – je leeft voort in je muziek, nu kan de tijd je langzaam inhalen en ontdekken wat je ons hebt nagelaten…

Samen met Karin Bruers zou hij vanaf januari 2013 met een nieuwe show ‘Waar was ik?’ in de Nederlandse theaters te zien zijn. http://www.karinbruers.nl/

Dit stuk gaat over de rode draad van je leven, wat doe je met de steeds weer opduikende open eindjes, de rafelrandjes? Sleep je gemaakte fouten je hele leven mee of kun je opnieuw beginnen? Waar ligt de grens tussen egoïstisch zijn en voor jezelf opkomen? De teksten zijn klaar, de muziek is klaar, er is geoefend.
De voorstelling gaat door. Zonder John.

Dankjewel lieve John voor jouw geleefde leven.

Als je meer wilt lezen over John van Buren:
https://annevellinga.nl/2014/09/14/john-van-buren/