Vredesduif

Als kind kon ik niet in slaap komen, zo vol was ik van de dag. Om 7 uur moest ik naar bed en als mijn ouders om 11 uur eindelijk ook gingen, was ik de dag nog aan het verwerken. Door het dunne wandje hoorde ik mijn vader in de weer met het bed en snapte niet dat mijn moeder, die overdag geen ander werk had dan het huishouden, dat ouderlijk bed niet had opgeschud. Mijn vader had er veel werk aan en als ten lange leste alles goed lag, hoorde ik hem zuchten van inspanning en moest ik dat ook nog verwerken.

Dankzij mijn blog slaap ik goed. Ik verwerk de dag – wat de nacht ten goede komt.
Neem vandaag.
Hippievrouw is eergisteren veilig geland met het vliegtuig en vanochtend starten we vroeg in Medemblik om poolshoogte te nemen op haar boot, de timmerman te spreken en de havenmeester.

Dat alles moet mijn zenuwgestel verwerken, 1000 woorden schieten te kort en dat is pas het begin van de dag. Daarna komt de eurythmie voor mijn ontstoken schouder die bevroren reageert, contradictio in terminis, en daarna heb ik een afspraak met iemand die er op donderdag nooit is, dus daar is iets mis en dan heb ik nog niet verwerkt wat er speelt en opspeelt tussen alle poezen.
Daartussendoor borrelen herinneringen aan alle kindermomenten die ik niet verwerkt kreeg in de vier uur voor ik in slaap viel.

Focus is mijn redding. Ik focus op de duifjes.
Ik zie ze dankzij mijn hippie die een pinautomaat ziet tussen havenmeester en stoomtreinstation, vergeet niet, we zijn in Medemblik.
Ze hipt zolang bij de pinautomaat dat ik haar vergeet.
Een duif landt voor de auto, een grijze duif zoals er honderden landen op de Dam. Deze duif is niet bedorven door toeristen en brood, deze glanst op deze eerste lentedag in ochtendzon en ijswind, de eindeloze winter ten spijt.
Een blik naast de auto toont aan dat mijn gedachten haaks staan op de werkelijkheid en deze vooruit snellen: Broodjeszaak ‘De Vliegende Kraai’, die ik per direct omdoop in Broodjeszaak ‘De Vredseduif’. Want.

De duif pikt een takje van de grond. Geen broodkruimel, maar een bescheiden takje van een bescheiden boom, niks bijzonders, een kaal takje en dat is niet zomaar iets. Het duurt voor hij het zo in de snavel heeft, dat er links en rechts evenveel gewicht naar buiten steekt. Je ziet dat hij op zoek is naar het evenwicht, wat veel zegt over vrede. Als duif het gevonden heeft, en daar neemt hij de tijd voor, vliegt hij recht langs de stam opwaarts met het takje in de bek. Bekaf landt hij op de de eerste oksel van de boom. Daar zit al een duif. Deze neemt zijn takje af. Vlug en vredig.
Ik ben getuige van een heilig moment: de eerste taklegging.
Ook dit is niet eenvoudig. De duif die het takje heeft overgenomen, het vrouwtje vermoed ik, moet het eerste takje zo plaatsen dat het niet valt.

Voor hetzelfde is dat net zo erg als bij de eerste steen, en dat is erg voor de rest van je leven. Onze gastschrijver Arnold Sandhaus mocht ooit de eerste steen leggen van het huis van zijn vader. Hij was klein, hij was dapper, hij was 100% gefocust. Hij zou de steen niet laten vallen. Hij zou de steen in een vloeiende beweging in het cement  leggen. Dat moet in een keer goed. Legt hij hem fout. Dat achtervolgt hem nog.

De oksel van de boom komt goed van pas bij de eerste taklegging. Oksel en tak vullen elkaar aan, het duivensnaveltje tikt als een hockeystickje tegen het balletje. Ineens kan het takje wel eens  goed liggen, duivenkopje neemt afstand van takje, als een kunstenaar die haar werk van afstand beschouwt.
Daar komt man net aan met het volgende takje, de timing kan niet beter, zij zit klaar om het aan te nemen met geleegde snavel. Dit tweede takje is lastiger dan het eerste. In de diepste holte van de oksel ligt al wat, het eerste takje. En krijg het ene takje nou maar eens zo tegen het andere takje dat ze elkaar versterken en niet wippen.

Duivenman heeft het ook niet makkelijk. De twee beste takjes heeft hij al onder het boompje vandaan en wat hij nu zoekt, ligt er niet. Nou hebben duiven beweeglijke nekken waar je jaloers op kan zijn, zeker als die van jezelf in de lappenmand zit. Duif legt zijn nek achterstevoren en ziet het juiste takje, eentje met aanhang. In een hakkerig vloeiende beweging pikt hij het op en stijgt langs de stam. Je ziet dat hij de slag alweer te pakken krijgt, hij bekommert zich niet langer om het evenwicht.
Ook bij duivenvrouw is de harde schijf op het juiste plekje geactiveerd. Ze neemt de twijg-met-zwaaisels over en priemt hem tussen de andere twee die meteen verankerd zijn. Man zakt af en vrouw schikt alles tot het beter dan goed is.

Onze wereldreizigster komt stralend de auto in met klinkende munt om haar visie voor de boot te verwerkelijken.
‘Ik ga vandaag naar Amsterdam, naar het Rijksmuseum en galerietjes en stoffenwinkels voor inspiratie van alle ontwerpen die ik ga maken, meubels en kussens en kleren en sieraden.’
Onze hippie is in het mystieke Oosten opgestegen en in het praktische westen geland als een resolute kunstenares met veel in haar mars.
En terwijl zij de hele dag inspiratie opdoet in onze wereldstad, verwerk ik twee duifjes en drie takjes.