Om 7 uur gaat de wekker en geef ik mijn moeder haar eerste Madopar, waarmee we de Parkinson een oplawaai verkopen. Het duurt een kwarter voor ik het in haar mond heb, er gaat een heel ritueel aan vooraf. Ochtendjas en sloffen voor mij, tastend de donkere trap af, dat man niet wakker wordt van het licht. Deuren snel achter me dicht om volgende poezen de weg naar mijn moeders warme bed te versperren.
Eenmaal bij haar binnen maak ik licht in etappes. Dat we er allebei aan wennen kunnen. Bij lamp 1 pak ik het logboek om mijn bevindng te noteren. Bij lamp 2 maak ik het medicijn klaar. Die madopar zit namelijk in een capsule die er niet in wil op de rand van dag en nacht. Dus hebben we er het volgende opgevonden: Lepel appelmoes, capsule openbreken en leegschudden boven die appelmoes en dit afdekken met een kapje appelmoes. Anders waait het alle kanten op bij inname. Dit gaat goed. Dit heeft toestemming van de neuroloog, Parkinsonverpleegkundige, huisarts en alle hulpen. Ja, alles heeft zo zijn procedure, en dat is lastig als je eigengereid bent.
Lamp 3 kan aan, die in mijn moeders aangrenzende slaapvertrek.
,,Dag Aal.”
,,Brububububrrrrr.”
Zo wordt ze wakker.
Hoofdeind van het bed omhoog. Nog wat wakkerder. Handdoekje op het kussen. Dit kriebelt de mond, want ze ligt op haar zij. Nu is ze echt wakker.
,,Je vriend, Aal.” Ja, vriend. Het is bewezen dat (auto)suggestie werkt. Was vorige week (zelfs) op tv. Placebo’s geven meetbaar endorfine en andere prettige stofjes af. Als je er maar in gelooft. Als met elk geloof.
Aal opent haar mond. Eerst proef hapje appelmoes erin ter controle of het gaat. Ja. Dan ‘de grote hap’. Dan toetje. Klaar. Lampen uit in omgekeerde volgorde. Kleeflepels afwassen. In schrift bijzonderheden noteren. Ontbijt maken voor ‘ons’. Man en mij.
Mijn moeder kan dit ochtendritueel dromen.
Vanochtend werd ik om halfzes wakker met hoofdpijn. Wellicht van de sneeuw. In zulke gevallen neem ik een hete douche, dat werkt beter dan pillen. Nadeel is dat ik daarna vast in slaap val. Ik werd dus wel een kwartier te laat wakker. Hoofdpijn was weg. Wel een raar hoofd. Snel naar Aal. Ze is al wakker. Hand boven het dekbed richting CV, die om 7.15 aanslaat. Mijn tijd. Haar tijd. Vriendentijd. Daar heb ik nooit bij stilgestaan.
,,Ha, je bent al wakker, Aal. Ik ben een beetje laat. Was je op me aan het wachten?”
,,Ik wist dat je kwam, want het werd al warm.”
Wat een geweldige associatie! Ik doe het hoofdeind omhoog. Doekje naast de mond. Pak de lepel appelmoes.
,,Ik ben wat later, Aal, want ik had een raar hoofd van de sneeuw.”
(Ik ga haar niet vermoeien met dat gezeur van hierboven. Dat leer je wel af met haar)
,,Heb jij soms ook een raar hoofd, Aal?”
,,Jaaa! Mijn hoofd staat rechtop.”
2 reacties
Nadeel van de warme douche, herkenbaar. Sinds kort hebben we een nieuwe badkamer. Mijn Engelse vrouw wilde per se een inloopdouche, ik per se een bad. Compomis, een klein bad en een grote douche. Nu komt het. Als ik hoofpijn heb, het koud heb of heel vroeg wakker, dan ga ik in bad. Een heet bad. Dan wordt ik soms na twee uur wakker, in het bad, na een diepe slaap.
Ik vind het zo jammer dat ik jouw moeder nooit meer gezien heb. Je hebt het ooit aan haar gevraagd of ze me nog kende, een jaar of vijf geleden. Toen wist ze het al niet zo goed meer. In een foto die ik pas op deze site zag herkende ik haar nog wel. Ik meen me te herinneren dat ze een noordelijk accent had. Was het Gronings? Ik hou van een rollende ”r”.
Hier nog een foto van mijn moeder, begin februari 2012. Buiten ligt sneeuw, dus wou ze een pet op, met klep. Ze is een echte Grunninger. Heeft daar nog op de Minerva academie gezeten, pal na de oorlog. Maar ja, een oom werd ziek en thuishulp was er toen nog niet. Dus zij naar Nieuwe Schans… 25 jaar later ging ze alsnog naar de Rietveldacademie, in Amsterdam. Inmiddels is er thuishulp, en die heeft ze. Uiteindelijk valt alles op zijn plaats.
En ‘Kees’ herinnert ze zich. Eerst gaat ze stralen, want mijn Kees is haar Kees. Kees Borst. Dan heb je Kees Slegt, een bevriend kunstenaar uit de Rietveld tijd. Dan heb je de eerste Kees met wie ze sjekkies rookte in Groningen. En daar tussendoor diverse Kezen. Een vriendje van mijn broertje. Maar die kar van jou brengt haar wel aan het glimlachen. Die weet ze ook nog. De herinnering die daaraan vast zit, heeft te maken met iets ‘grootbekkerigs’ – of jij dat was, of die Sint Bernhardhond en Collie die er ook nog waren in die tijd?