Dan zijn we nu toe aan de schimmelschuurkuur. Hoewel? Voor eraan begonnen kan worden, moet er duidelijk aantoonbare schimmel zijn. Schimmel kan zich op diverse plaatsen bevinden. Soms in een petrischaaltje, waarna er uit het destilaat penicilline verkregen kan worden. Bij ons zit de schimmel niet in een schaaltje, maar in de hele schuur. Geen oud, door klimop overwoekerd schuurtje met spinnenwebben en oude leren zadels van voor het autotijdperk, zoals Kees Versluis zo mooi beschreef in een van zijn reacties, nee, een nagelnieuw schuurtje, bouwjaar 2009, hoogzomer.
Tussen de data van bouw en duidelijk aantoonbare schimmel zit anderhalf jaar. Zolang heb je nodig voor schimmel in een nagelnieuw schuurtje glashelder aantoonbaar is. Tussendoor komt de gealarmeerde bouwmeester meermaals langs, maar nee, de schimmel is duidelijk nog niet voldoende uitgegroeid.
Het is te danken aan de wonderlijke winter van 2011 – 2012, de afwisseling van vocht en kou, wind, sneeuw en dooi, dat er ten lange leste voldoende schimmel-uitgroei aantoonbaar aanwezig is. Bouwmeester is overtuigd.
Tijd voor de schimmelschuurkuur.
Allereerst moet de klamme lucht uit het schimmelschuurtje. Hiervoor wordt een gat in het dak gemaakt voor de ontluchting, ditmaal onder toeziend oog van Kees. Nou zal het goedkomen!
Na twee weken komt de hoofdman van de bouw controleren hoe het staat. Het schuurtje staat er nog. Binnenin het schuurtje is sprake van enig resultaat. Het plafond is ietwat droger, maar nog zeer klam. Dat komt door de muur, die is enkel en moet dubbel. En er moet isolatie tussen.
Dat had bouwman eerder kunnen bedenken, maar dan was er geen schimmelschuurkuur gekomen. En dat wil een mens toch een keer in zijn leven meemaken. Niet dan?
Twee weken later komen de schimmelschuurkuurjongens. Uit de kluiten gewassen en van zessen klaar.
Kees komt aangesneld om alles met argusogen in de gaten te houden. Bouwmeester denkt het ijs te breken.
,,Zo, je mag ons nogal? Je laat ons de laatste tijd almaar opdraven? Knap schuurtje toch?”
Kees: ,,Ik had een knap schuurtje besteld en geen champignonnenkwekerij.”
Een-nul voor Kees. Ik sta te juichen achter het raam; buiten is het steenkoud.
Al gauw is buiten te zien wat binnen gebeurt. Stenen eruit, zand eruit. Dat belooft grondige arbeid, de binnenmuur gaat opgemetseld worden vanaf het fundament. Zelfs de eerste de beste vrouw voorziet dat het schimmelschuurtje nog heel wat bewerkingen te wachten staat. Nieuwe binnenmuren, isolatie, vloer betonnen, vloerverwarming, uitbouw, zo zijn bouwmannen. Ik ga maar eens binnenin het schuurtje kijken. Daar wordt gemetseld.
Na enige uren is het klussie geklaard. Inclusief isolatiemateriaal en keurig voegwerk. Kees is tevreden. Bouwman doet er een schepje bovenop.
,,Ik heb thuis in mijn schuur nog mooi hout liggen voor dat schimmelkassie van je. Volgende keer krijg je nieuwe planken van me, keurig op maat.”
,,Volgende keer? Het is nou toch wel goed hoop ik?’
,,Dat ligt eraan.”
,,Wat maak je me nou? Ik hoop toch wel dat ik eindelijk een deugdelijk schuurtje heb.”
,,Dat schuurtje is veel te klein voor jou. Als je d’r een betonvloertje in legt met vloerverwarming, een keukentje en een wc, verhuur je het zo aan een dokter en van de opbrengst zetten wij achterin de tuin een veel grotere schuur voor jou neer. Geisoleerd en al.”
Wil je nog een stuk lezen over onze verbouwing? https://annevellinga.nl/2012/02/24/mannetjes/
5 reacties
het was me het weekje wel ,fijn dat het schuurtje nu kan ventileren dat zal hem goed doen
Ja Nelleke, dat zal hem zeker goed doen, doet hem al goed, hij begint te drogen en de geur verbetert ook!
Oh Anne, ik heb zo gelachen hierom: ‘Het schuurtje staat er nog’. En ook: ‘Volgende keer!?’ Een-nul voor man en de bijbehorende opmerking.
En dan het einde, helemaal hilarisch. Meent die bouwer dat echt?
Het valt me altijd op dat als je met mensen praat die buiten werken en soms eerst koffie drinken in zo’n klein tentje, die er volgens mij speciaal voor zijn en er hun bestaansrecht aan ontlenen, dat je van hen vaak de mooiste uitspraken hoort. Ik ontmoette een keer een man in Tiel die een varken had gekocht om te slachten, dat mocht toen nog. “Ik heb het gelijk begraven”, zei hij. “Het was met vismeel opgefokt, ik ga geen ansjovis van 300 kg op zitten vreten.” Ik hou niet van mensen die vreten zeggen, zelf niet als het over een dier gaat. Maar hier werd het wel heel toepasselijk gebruikt. Ik twijfelde trouwens aan het waarheidsgehalte van die uitspraak. Maar leuk was het wel.
Je raadt het nooit Kees, en iedereen die dit leest en wil reageren (ik hoorde vandaag dat er mensen zijn die niet tussen Kees en Nico en mij durven komen omdat wij toevallig alledrie uit de Betuwe komen. Maar kunnen wij het helpen dat wij de enigen zijn die reageren? En Nelleke natuurlijk. Heel goed Nelleke!!!)
Je raadt het dus nooit:
Nou hebben we gisteren een offerte aangeboden gekregen van bouwman voor vergroting van de fietsenschuur! Die schimmelt niet, maar zou met anderhalve meter verbreding ik weet niet hoeveel handiger zijn. En man zit er zwaar over te denken, want ja, een echt grote schuur…..
Wordt dus wellicht vervolgd…?
En van dat varken is ook leuk.
Heeft Kees van huis uit meegekregen zeker,een grotere schuur. Maar is ook een broedplaats van creativiteit en ontdekkingen. Daar hoort uitdij-ing bij, ruimte voor meer.