Vanochtend zat mijn bh niet goed bij de osteopaat. Hij staat aan de bandjes te sjorren om tegelijkertijd een onderliggende rib keihard te kunnen indrukken. Ik lig erbij of ik dat normaal vind. Hij is de osteopaat en weet wat hij moet doen om mij goed in elkaar te zetten. Hij vindt het wellicht ook wat intiem worden, maar je bent osteopaat of je bent het niet, dus trekt hij aan het schouderbandje, drukt op de rib en ter afleiding van het gebeuren haalt hij zijn hond erbij. Sinds kort heeft hij een hond.
‘Ze is eindelijk zindelijk en ik hoef niet meer op de bank te slapen.’
Onze aandacht verplaatst zich van zijn behandelbank naar zijn thuisbank.
‘Lag je op de bank te slapen?’
‘Jazeker. Dat beest is een labrador en die eet de hele dag door, of het nou pepermunt is of een korst brood of een plastic dop. Dan zeg ik ‘los’ en laat zij het los, maar ondertussen zit er toch zoveel in haar maag, dat het een hele berg in haar darm wordt en dat moet er ook weer uit en dat was ‘s nachts.’
Hier raakt de leek gerustgesteld dat ze onder handen is van een medisch geschoold persoon vol voorkennis van de binnenkant van het lichaam.
‘En dan gaat ze vervolgens in haar eigen poep rollebollen en moet ik dat ‘s ochtends opruimen, want mijn vrouw en mijn dochters hebben altijd andere dingen te doen.’
De aandacht is nu volledig weg van het pijnlijke moment op de behandelbank naar Hond en Gezin.
‘Dus je hebt vannacht goed geslapen?’
‘Dat kun je wel zeggen. Adem in!’
Dat is het goede van mijn osteopaat, hij vergeet mijn ademhaling nooit! Ik neem een teug alsof ik drie sigaren tegelijk inhaleer en hij laai zijn handen los van bh-bandje en rib. Of er een ballon ontsnapt. Pffffff! Zo ingedrukt als ik was, zo uitgedeukt ben ik nu.
‘Met een hond heb je zo twintig vrouwen aan de haak.’
Deze gedachtesprong had van mijn man, mijn broer, mijn buurman en alle andere mannen kunnen zijn.
Hij ziet het aan mijn opgetrokken wenkbrauwen.
‘Ik ga elke week kijken naar de hockey van mijn dochters en dan staan daar allemaal vrouwen te kijken. Daar kijk ik nooit naar. Was ik op de hockey met Hond, komen al die vrouwen Hond aaien en een praatje maken hoe Hond heet en wat ze kan en of ze de injecties gehad heeft en de puppie training en waar ik haar uitlaat en of ik het leuk vind. Ik heb nog nooit zoveel vrouwen op me af gehad, en leuke vrouwen! Het is dat ik de leukste thuis heb, anders zou ik nu weten hoe ik aan de vrouw moet komen.’
Deze gelukzalige conclusie brengt hem bij de vrouw op de behandelbank.
‘Jij bent een en al elastine, zo soepel als jij bent, heb ik nog nooit iemand meegemaakt, zelfs geen sportvrouwen.’
Daaraan zie je de onschuld van mijn osteopaat. Dat hij niet door heeft dat hij mijn conditie, postuur en welzijn neersabelt met zijn opmerking dat ik niet zou sporten. Hij is ook zo gevoelig dat hij dit voelt en wil ombuigen naar positieve waardering.
‘O ja, hoe is het met je boek? Lig je al in het rijtje?’
‘Rijtje?’
‘Als ik een boekwinkel instap ga ik gelijk naar de tafel met het rijtje van de tien bestsellers en dan kies ik een boek uit de eerste drie.’
‘Kom daar maar eens te liggen.’
Ik krijg niet de kans de schier onneembare ijzeren wetten der boekhandel uit te leggen, de volgende kreupele klopt op zijn deur.
22 reacties
Anne,
Als je zo kunt schrijven kom je vanzelf in dat rijtje van drie!
Harie-o-Harie!
Eerst moet Sophie in de boekhandel terecht komen, dat mensen haar zien liggen…
De stapels mogen klaarliggen in het Centraal Boekhuis, de boekhandelaren weten niet dat ze daar ligt en die het wel weten, wachten af of er vraag naar is.
Hoe kan er vraag zijn naar iets dat niet op tafel ligt?
Ziehier de vragen op tafel van de debutant…
Ik moet dus nodig een hond aanschaffen …
Goed idee Johan! En neem dan gelijk een grote. Als je dan weer op reis gaat voor je volgende boek, kun je de hond twee zadeltasjes omdoen. Dat is geen grap, dat heb ik van een befaamd reizigster door de landen rond de Middellandse Zee, Juliette de Bairacly Levy.
Anne, weer een mooie blog van jou, met een glimlach op het gezicht gelezen!! En gewoon zo door blijven schrijven, lig je snel in dat riitje van drie, ik weet het zeker 🙂 Je kunt het!!
Dankzij jou en jullie twijfel ik geen moment aan mijn boek….. 😉
Maar ik kom er nu dus achter dat de volgende hindernis de boekhandel is – hoe kom je binnen als boek…
Anne, ik zal hier in het zuiden ook eens balletjes opgooien….:-)
Geweldig Ellie! Dankjewel 🙂
Graag gelezen, Anne. Jij ligt in no time in het rijtje 😀
Mieke Schepens,
jij zegt het, en nog wel voor de derde keer op rij…
Driemaal scheepsrecht 😉
Jouw boek heeft ‘t vast niet nodig, maar als ze niet in het eerste rijtje van 3 komt, helpt het misschien om een foto van een leuk hondje op de cover te zetten. Wij hebben altijd 2 honden gehad, maar ik begrijp nu waarom ik er geen mocht van mijn vrouw vóór ons huwelijk. 😀
Haha 🙂 🙂 Egbert Jan, dat is nou echt een verfrissend idee! Een hondje op de cover!
Die ga ik onthouden. dankjewel!
En je hebt een uitgelezen vrouw!
Groetjes!
Tip voor iedereen die gaat verhuizen naar een onbekende plaats: schaf een hond aan.
Heerlijke blog Anne. Boek uit, blog aan.
Wat een bondige uitsmijter Athy. Leuk!
hahahaha, zo herkenbaar het labrador verhaal. Die zwarte doerak van mij vreet ook alles op wat ie tegenkomt, hondenpoep staat op de 1e plaats. Als ik hem meesleur weet hij de volgende dag nog dat er ‘n hartig hapje ligt te wachten, de viezerik. Maar ik hou zoveel van hem, net zoveel als het lezen van jouw blogs.
Dus het is echt waar wat mijn osteopaat vertelt! Deze tip zal ik hem maar niet doorgeven, dat hij zijn hondje haar eigen poep kan laten opeten…
En ik voel me gestreeld dat je net zoveel van mijn blogs houdt als van je zwarte doerak 😉
En dat meen ik!
met plezier gelezen…..je woorden gaan gelijk naar onze hond Lucky ( Basset ) die wij in moesten laten slapen…die at alles …bemeste grond , eigen uitwerpselen, dat van anderen …..altijd opletten dus…maar zo lief …..25 kilo en moest op je schoot op de bank liggen …we missen haar nog steeds…dat doen je bovenstaande woorden ,)
ps
ben aan het lezen in ´Sophie´…..nu op blz 33….er zijn zinnen bij waar ik ontelbare gedichten in lees …..voor mezelf …;) geweldig
25 kilo basset op schoot, o, wat kun je toch eindeloos diep houden van een dier…, en een Basset, is dat zo’n Columbo hond? Met hele lange oren en hele korte pootjes? Enig zijn die.
Je hond had zo te horen dezelfde naam als Lukkie, onze zwarte kater die begin dit jaar werd aangereden en het op een haar na overleefde – wij stonden ook voor het moment van laten inslapen of het dierenziekenhuis in Utrecht. Lukkie heeft het gered en daar ben ik elke dag blij om, ik voelde het gemis weer, heb al twee poezen verloren – en dat gaat nooit helemaal over…
en wat een heerlijk PS! dankjewel Willem.
Als ik dit zo lees… Ik weet het niet maar zou het helpen als he met de een hond de boekwinkel binnenstapt *glimlacht*.
Ach, ik kom wel een praatje maken met jou ook zonder een hond. En wie weet, koop ik je boek nog wel.
Warme omarmende geneegnheid en heel fijne donderdagnamiddag,
sunset (ingo)
Goedenavond Sunset… wat toch een mooie naam, passend bij de woorden die je telkens weet te vinden, mijmerend en gloeiend. Ik ben onderhand erg benieuwd naar je, en hoop je een keer ergens te ontmoeten. En wie weet heb je het boek dan onder de arm en kan ik er een wens in schrijven. Ik wens jou een fijne donderdagavond 😉
Haha leuk…maar zijn hond is echt niet in orde..zich
wentelen in eigen poep, oef dat is goed fout.
Maar misschien is het een fantasie….hoe kan ik nou incognito over
die lieverd van een fysio waar ik bij ben schrijven.
Dat is me toch een lachuurtje…..
Ik loop zo met hem weg maar hij is zo heel erg getrouwd…:(
dat zijn heel wat onthullingen Annet!
allereerst dat hondje van mijn osteo – dat is nog een pup, en hij schijnt het nu dus toch afgeleerd te hebben, want mijn osteo slaapt niet meer op de bank naast de bench.
en dan komen de onthullingen, jouwerzijds, je heel erg getrouwde fysio!
die leest vast niet mijn blog, dus je kunt gerust een gastblog bij mij plaatsen over je lachuurtje met hem! welkom:) 🙂 🙂