Op een keer waren alle studenten naar huis behalve Paul. Na het eten kwam hij binnen geslenterd met een grappig verhaal, waarbij hij grootse gebaren maakte en gekke bekken trok zoals verder alleen Hans Teeuwen dat kan. Rhae en ik kwamen niet meer bij van het lachen. Peter knorde vanuit het studeerhok dat hij en wij niet zo druk moesten doen. Paul grijnsde.
,,Peeeter, zoude gij nie’ effen wat Rode Libanon neme’?”
Ik wist nu hoe het ging en nam een teug die me meteen in een andere wereld zwiepte. De psychedelische muziek ging over in kolkende beken met bloemen rondom, bloemen kregen gezichten en werden mensen. Ik kreeg geweldige ideeën. Dacht ik. Rhae en Paul waren onbereikbaar aan de giechel, maar Peter zat ook in de ideeën-wereld. Elke gedachte waarop we ons koncentreerden werd een geweldig idee, alleen konden we niets vasthouden, je moest meereizen.
Op mijn reis zag ik rondzwevende geesten. Dit vervulde me van onmetelijke vreugde. Ik had me altijd afgevraagd of er een niet zichtbare werkelijkheid was en nu was ik er. Ik wilde dit niet kwijtraken en zocht een stuk papier om het op te schrijven. Nergens papier. Zul je altijd zien. Gelukkig gingen de geweldige ideeën door en kreeg ik het volgende grandioze idee. Ik ging het vastleggen in mijn eigen geest. Vrijwel direct was ik in een ruimte vol onbeschreven bladen. Het moment dat ik ze zag, werd ik treurig. Ik wist dat het onbegonnen was dit gebied te betreden in de gewone werkelijkheid. Toen kreeg ik medelijden met de geesten, zij waren altijd onvindbaar.
Daar kwam het beste idee dat iemand ooit had gehad in mijn geest: ik moest de weg banen tussen beide werkelijkheden. Ik ging mijn gedachten uit en voelde hoe mijn hoofd zweefde op een spiraal, heel hoog. Ik keek rond en was in de kamer van Rhae en Peter, maar nu pas zag ik de schitterende lijnen van de tekentafel en de kachelpijp en hoe die elkaar versterkten. Ik begon te gloeien en het gloeien ging over in koken, ik werd vonk en vuur. Rondom doemden schaduwen op en galgenkoorden waaiden in de wind.
Ik gloeide zo hevig, dat Rhae het merkte en een thermometer haalde. Ze stopte hem onder mijn oksel en haalde hem er onder vandaan en deed hem er weer onder. Ik merkte dat niet, dat hoorde ik later. Ik had koorts, 38, 39, 40 graden. Bij 41 zag ik mijn eigen lichaam liggen op de grond. Ik zweefde hoog, ik viel diep. Een engel sloeg vleugels om me heen, tilde me op en droeg me door een poort naar een warme wolk.
Ik werd wakker met vleugels om me heen, voelde dat het armen waren, maar niet die van mijzelf.
Dat was de eerste keer dat ik met Paul in bed lag, zijn armen om me heen.
wordt vervolgd
13 reacties
Wat een prachtig verhaal! Ik geniet er van en ben erg nieuwsgierig naar het vervolg. Je neemt me mee in deze fantasie wereld, bedankt Anne.
Hoewel het een wereld is die ik in mijn jeugd gemist heb, is het heerlijk om er zo over te lezen. Ik zie uit naar de vervolgen.
Het klinkt mij al te eng in de oren, deze ‘trip’, ondanks de mooie engel.
Zelf heb ik ooit een soortgelijke engel-ervaring gehad toen ik met hoge koorts in het ziekenhuis lag. Ik zal de vredigheid en schoonheid nooit vergeten!
Je doet lang over het voorspel 😀
Deze periode heb ik ook niet doorlopen (bang de regie over m’n leven te verliezen) is dit zo wonderwel geschreven dat ik zo met je meezweef…..
Een werkelijkheid die niet echt is maar pas later echt wordt.
Nooit gekend deze wereld, daar was ik te bang voor, maar lees met graagte jouw verhaal! Kijk uit naar het vervolg, Anne!
Graag gelezen, Anne. Bij mij ging het maar zelden goed. Meestal was het overgeven, ik ging ‘out’ zoals dat heet en heb me er daarna verre van gehouden. Warme groet, Mieke.
Anne jouw zo beeldend beschreven” trip. ” brengt me weer terug naar m’n BDE alleen werd ik gedragen door talloze liefdevolle armen en wilde niet terug van de mooiste en veiligste plek ooit ervaren.
Ik werd wakker met toeters en bellen aan m’n lijf.
Merciekes voor deze herbeleving
Xxxxx
alleen maar rode llibanon??????
Gelukkig ‘wordt vervolgd’. Graag gelezen!
Herkenbare verhalen, tot op zekere hoogte. Leuk om te lezen .
Gelukkig nooit aan mee gedaan. Kwestie van controle willen houden, van mijn kant.
Mooi beschreven, Anne.
A suivre !