Auteur & kunstenaar

Nog niet jarig

Ik ben nog niet jarig, dat is 16 juni, maar ik word er ineens pijnlijk aan herinnerd. Pijnlijk, niet omdat mijn leven almaar korter wordt, ook niet omdat de griep almaar niet over gaat. Deze dag, de derde van de derde, begon nog wel met zin! Voor het eerst in tien weken zin iets te doen, niets creatiefs, gewoon lekker opruimen. Dat is onderhand ook nodig. Ben ik lekker in de weer met de natte lap, kom ik achterin de kast mijn verjaarscadeau tegen. Dat is het pijnlijke. Ik snap nog steeds niks van dit cadeau.

In zijn alomvattende liefde voor mij heeft Kees de gewoonte met een technisch ding op de proppen te komen waar mannen van kwijlen, maar waarvan ik de naam niet eens kan onthouden. Voor de gebruiksaanwijzing heb je een leesbril nodig en een technisch woordenboek, waardoor die dingen achterin mijn kast belanden.

Vorig jaar had ik een strategie bedacht om Kees op het juiste spoor te brengen, het vrouwenspoor, dus dan weet je het wel, een gezellig hebbedingetje dat we vast kunnen pakken, neer kunnen zetten of aan kunnen trekken.
De weken voor mijn verjaardag sleep ik Kees tegen heug en meug mee naar allerlei woon- en kleding- en hebbedingenwinkeltjes. Ik sla zwierige sjaals om en zet grappige hoedjes en zonnebrillen op die ik met een knipoog terug leg. Dat hij begrijpt dat dit een Hint is. Ik loop zelfs met hem naar de kapperswinkel naast de Mariakapel, waar ze de juiste haardrogers voor mijn haar verkopen, met smalle blaasmond. Ik leg ook nog uit dat er met zo’n haardroger zelfs van mijn haar iets te maken is. Schaapachtig kijkt hij van mijn kapsel naar de etalage en maakt zo’n typische mannenopmerking, ‘je haar zit toch goed?’

Ook laat ik dagelijks vallen dat ik een abonnement op een tijdschrift erg leuk vind, bijvoorbeeld de Happinez of de Flow, desnoods een tuintijdschrift, als er maar veel kleurige plaatjes in staan, want na het lezen scheur ik die eruit en maak er collages van op onnuttige meubels. Een volgende optie voor een cadeau is dus een spiegel of lamp of kastje, graag van de kringloop, hoe goedkoper en gekker hoe leuker ik het vind. Hoe enthousiaster ik uitwijd, hoe krolser Kees wordt. Mannen denken maar een kant op, hoe oud of jong ze ook zijn.

De dagen voor mijn verjaardag krijgt Kees iets geheimzinnigs over zich. Ik mag niet op zijn werkkamer komen, want daar staat mijn cadeau. Ik ga zijn kamer echt niet in, veel te leuk dat hij naar Noppes is geweest om een tafeltje of een krantenbak te scoren of een gekke lamp. Die wil ik pas zien op mijn verjaardag en er dan verrast bij kijken onder het uitroepen van kreetjes.

Eindelijk is het zover. Kees kan zijn cadeau halen en ik mag het uitpakken. Het zit in een kaarsrechte doos van gewicht. Aan het inpakpapier zie ik dat hij het zelf heeft ingepakt, wat twee dingen kan betekenen: iets van Noppes of iets uit een mannenwinkel waar je zelf moet inpakken. Dat weet ik van vorige jaren. Enigszins zenuwachtig peuter ik tijdrekkend het plakband los.

Uit de doos komt een glad wit geval dat nergens op lijkt. De ene kant is bol, de andere hol. In de holte zit een pinnetje. Geen idee wat ik hiermee moet.
‘Ben je niet blij?’ Hij klinkt teleurgesteld.
Hoe kan ik blij zijn met een brok plastic dat niets doet met mijn fantasie?
‘Je zet je IPod erin, dan hoef je je oordopjes niet in te doen als je aan je boek werkt.’
Was dat dingetje van vorig jaar een Ipod? En zaten er oordopjes aan?
Waar die gebleven is, mag Joost weten.

Ik zet het hollebolle ding maar weer achterin de kast en ga verder met de natte lap. En dan gebeurt er iets vreemds in mijn buik. Er borrelt iets op. Een onbestemd type gedachte.
‘Nu ik toch achterin de kasten bezig ben, kom ik dat andere ding misschien ook ergens tegen, dan kan ik eens proberen of dat ene ding op dat andere ding past en kijken wat er gebeurt.’
Deze verfrissende opborreling kon wel eens een voorbode zijn dat ik eindelijk ‘beter’…

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

8 reacties

  1. Anne die twee dingetjes samen zijn echt fantastisch d.w.z. Wanneer je ergens gaat verblijven waar geen internet is en waar je geen muziek van je bookje kan afspelen.
    Ik heb de mijne ook nog, in een doosje. Heel veel plezier van gehad in Afrika jarenlang.
    Nu ligt hij bij de videobanden, de cassettebandjes en andere voorbije dingen, in een doos met deksel.

  2. Een gekregen paard kijkt men niet in de muil, zoals men zegt, wat achter uit de kast komt is verkruimelt of vergeten, hopelijk hebben de muizen de gebruiksaanwijzing niet lekkerder gevonden dan de kruimels.

  3. Wat een verhaal…eerst Kees overal mee naartoe slepen…jij je best doen ‘dit vind ik leuk, dat zou fijn zijn’, maar hij gaat zijn eigen gang….mannen zijn standvastiger dan wij, vrouwen 😉
    Een giller is het…en vergeten en zoekgeraakte cadeautjes…verrassingen in de kast!

  4. Lieve Anne,

    Is het griep of zware verkoudheid. Ik denk bij mezelf het laatste en kan me niet herinneren vaak griep te hebben gehad. Ik herken het gedrag van Kees wel, ik was precies hetzelfde. Nu weet ik wel dat ik niet met technische dingen moet aankomen. Alleen geeft Susan geen hints behalve dan het parfum wat ze al dertig jaar gebruikt. En dat is niet leuk. Mijn vader had bij zijn overlijden een stuk of veertig flesjes Old Spice aftershave staan. Want dat ‘wilde’ hij ‘altijd’ voor zijn verjaardag en met Sinterklaas.

    Onafhankelijk van elkaar doen we hetzelfde.
    Onze drie jaar oude keuken was vreselijk smerig op de plekjes waarvoor je op een trapje moet staan. Dus ik ben ook met doekjes bezig en ammonia.
    En lekker stekken.
    En ik weet nu waarom mensen altijd in het voorjaar de grote schoonmaak deden.
    Ten eerste omdat het vreselijk heldere licht dat nog laag invalt ongenadig elk stofje een veel te grote schaduw geeft.
    Een dode mug wordt als olifant geprojecteerd.
    En omdat het weer uitnodigt om spullen buiten af te boenen, uit te kloppen of te luchten.
    Ik leef in twee seizoenen.
    Seizoen met jas en seizoen zonder jas.
    Maar ik begin echt te leven rond mijn verjaardag eind januari.
    Want dan kon ik altijd zonder licht aan op mijn fiets naar huis vanuit mijn werk.
    En dan weet ik dat de lente er aan komt en word ik weer blij van gemoed.
    En het wordt minder als ik weer elke dag een jas aan moet om naar buiten te gaan in november.
    Oh, en ik vind ook mijn eigen technische snufjes wel eens ongebruikt terug in de originele verpakking.

  5. Deze griep zou langer duren dan de vorige griepjes…..
    Mijn moeder maakte vroeger van de lieve pakjestafels…met een vaasje geurende lathyrus erop die bloeien rond de eerste juni…..

    Genoten van je herkenbare verhaal.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *