Naarmate ik dieper in mijn herinnering zak, zie ik het patroon scherper, dat er ‘iets’ is met mannen die van kinderen houden. Toen ik achttien was, was ik geen kind meer, maar ik was nog wel onbevangen en zonder erg in het opschuiven van grenzen en mogelijke motieven.
Eens in de veertien dagen moest ik op vrijdag naar Den Haag om opgeleid te worden voor het beroep dat ik al uitoefende: documentaliste. Het bleek saaier dan saai. In plaats dat we recensies maakten over de inhoud van boeken moesten we kaartjes maken met de gegevens in korte codes. In alle vroegte vertrok ik met de trein uit Ede om met de spitstrein vanuit Den Haag naar mijn ouderlijk huis in Tiel te gaan. Op kosten van ‘de baas’, dat wel.
De week dat ik niet naar les hoefde, wilde Boekbinder me wel naar Tiel brengen, hij kwam er toch langs op weg naar de drie zingende zusjes in Dordrecht. Dat scheelde mij reiskosten en tijd. Alleen gingen we pas op zaterdagochtend, na de thee met beschuit op bed, na het ontbijt en na de koffie. Half elf gingen we eindelijk.
Zonder Bunschoten zat ik niet rustig achterin, maar naast Boekbinder. Ik was nog nooit zo zij aan zij met hem geweest, zonder zijn vrouw, zonder zijn tv, zonder Bunschoten. Ik moest het nu van mezelf hebben en ik wist niet wat ik moest zeggen. Wat zeg je tegen zo’n oude man? En stilte voelt ook zo ongemakkelijk.
We waren de flat amper voorbij of Boekbinder begon zelf. Wat ik het weekend ging doen. Dat had nog nooit iemand zich afgevraagd, of in elk geval niet aan mij gevraagd. Mijn moeder vertelde in de uren dat ze me zag wat zij die week had meegemaakt en dat was veel, mijn vader knikte me vriendelijk toe vanaf zijn stoel achter de eettafel die tegelijk zijn bureau was. Ik was stomverbaasd dat een volwassen man interesse had in mijn doen en laten.
,,Dansen.’’
Ik hield het kort. Volwassenen hadden in die tijd genoeg aan één woord van iemand die het nog moest worden. Daardoor was ik ad rem geworden: op het juiste moment dat ene woord.
,,Ga je met een vriendin of heb je een vriendje?’’
,,Ik ga met het tuig van Tiel.’’
Het flapte eruit omdat het zo was. Boekbinder verschoot er niet van. Hij glimlachte.
,,Kies je daar zelf voor?’’
,,Ja, wie anders?’’
,,Wat trekt je aan in hen?’’
Dat was nog eens een vraag!
,,Ze zijn laagdrempelig. Alles is goed. Ik kan mezelf zijn bij hen.’’
,,Je houdt van vrijheid, een goede eigenschap.’’
Hij keurde mijn keuze niet af! Hoe anders dan mijn bezorgde moeder en de opgetrokken wenkbrauwen van mijn vader als ik met afgeknipte roze broek en oranje schoenen de hort op ging.
,,De jongens wachten elke week op de centrale brug in Tiel op me met wel twintig man. Als ze me zien aankomen, starten al die brommers en ga ik achterop bij Rennie, of De Witte, of De Bolle en dan rijden we in een lange stoet. Ik zoek uit waar bandjes spelen en daar gaan we heen. Als we er zijn, stormen we binnen, soms met grote vlaggen. Ik ben met dansen begonnen en de jongens doen nu mee. Dat geeft zo’n kick! En dat is fijn want het is uit met mijn grote liefde en hij kon heel goed wild dansen, maar nu dans ik met 20 jongens tegelijk.’’
Boekbinder had even zijn aandacht nodig bij het verkeer in Rhenen. We moesten voorbij Ouwehands Dierenpark links de brug over. Na zulke verkeersverrichtingen lopen gesprekken vaak dood, maar niet bij Boekbinder. Hij pakte de draad op zodra we weer rustig reden.
,,Zozo, met twintig jongens. Gebruiken ze wel condooms?’’
Ik schoot in de lach van zijn idiote grap.
,,Daar bemoei ik me niet mee. Ik ben hun moeder niet. Ik dans. Maar als de Witte stoned is of als De Bolle minder bol wil zijn, sta ik ze bij. Die jongens hebben geen idee dat er verband bestaat tussen wat ze in hun mond stoppen en hun welbevinden of gewicht. Ze werken allemaal op een fabriek, de meesten op De Betuwe en een paar bij Daalderop. Van verveling roken en eten ze de hele dag bij de lopende band en ze gooien hun peuken en overgebleven brood in de kookketels met jam, dat vind je niet terug als het klaar is. De Bolle snapte niet waar hij zo dik van werd maar hij bleek bij elke lopende band een broodje te eten. Toen zei ik dat hij telkens zo’n lopende band moest overslaan. Na twee weken zakte zijn broek af en droeg hij een riem, zo leuk!’’
Ik werd steeds openhartiger en begon zelfs te vertellen over mijn uitjes naar Amsterdam waar ik met vier hippies naar Paradiso en de Melkweg ging. De afstand vloog voorbij, we waren al bij de sluis van Tiel. Gauw wees ik de weg.
,,Jij bent avontuurlijk, je vergroot je horizon. Je ouders zullen wel trots op je zijn.’’
Dit gezichtspunt was opbeurend nieuw voor me. Ik dacht hardop.
,,Mijn moeder gunt me alles en ze vertrouwt me maar ik voel haar ongerustheid, mijn vader rimpelt zijn voorhoofd als ik de deur uitga, ik voel zijn afkeuring en moet mijn rug rechten om mijn eigen gang te gaan. Ho! Hier moeten we naar links!’’
We reden recht op ons huis af. Boekbinder stopte voor de deur. Ineens was ik weer zenuwachtig. Moest ik hem binnen vragen?
,,Ik rijd meteen door want ik ben laat. Veel plezier met dansen.’’
,,Succes met de drie zingende zusjes en bedankt voor het meerijden.’’
Opgetogen ging ik naar mijn ouders. Ik was gehoord, bevestigd en thuisgebracht.
Lees andere delen:
33 reacties
Gehoord en bevestigd… Al had je (nog) niet de juiste interpretatie van de situatie. Jouw onbevangen houding gaf hem vast hetzelfde gevoel. Geweldig beschreven Anne.
Dank voor je open blik Anne
Goed verhaal Annes en zo herkenbaar van vroeger…
Dankjewel Juliette… X
De aanloop…..
Ik volg je op je schrijfvoet Anne, maar voel ook de vrees voor wat nog kan komen.
Dank voor je inlevend lezen Jannie
Ben benieuwd naar meer verborgen verhalen van vroeger.
Ik was die grote liefde…
Succes!
… ach, dit is nog eens verrassend Anoniem 🙂
oude liefde roest niet
Ik herken alles van dat “tuig”. Ik kende er ook een paar. En ik zag je ook wel eens bij die bands in een cirkel rond Tiel. Ging je ook naar The Dream in Velddriel of Kerkdriel?
verbaast me niet dat jij het ‘tuig’ kende, Kees!
we gingen ALTIJD naar de Dream – onze lievelingsgroep –
Focus in Rhenen was mijn afscheid van deze fase – ik herinner me dat ik zo lekker danste, dat ze een nummer speelden speciaal voor ‘dat dansende meisje’ – ik alleen in die zaal.
Toen wist ik dat dit de laatste keer was, dat ik mijn focus moest verleggen.
Als ik de, in de voorgaande stukken, opgebouwde spanning niet zou meenemen zou ik die boekbinder een hele aardige vent vinden.
Dat is precies wat ik ook vond H!
Ik heb het vermoeden dat er toch nog een paar delen zullen volgen. Er hangt iets in de lucht. Prachtig die opbouw naar wat nog komen gaat. Ik geniet zo van deze schrijfstijl.
vind ik heel fijn, Mies ~ en je hebt gelijk geloof ik – van die vervolgen bedoel ik 🙂
Ik had nooit de indruk dat het “ tuig” van de brug ( Burense Poort) the Dream interessant vond. Ik had meer het idee dat zij gingen dansen in De Gustaaf en de diverse Cafés die Tiel toen rijk was. Er was een flinke scheidslijn in Tiel in die tijd. Aan de ene kant het Stationskoffiehuis van Tante Mien, de tent voor de jeugd. Het brugvolk zag je daar niet. Ik ben benieuwd of je ook weleens bij Tante Mien kwam.
Ha Hanny, jij bent de derde uit de Betuwe die de situatie kent en reageert 🙂 ging jij naar het Koffiehuis? Ik kwam er geregeld met mijn grote lief en later een paar keer met John van Buren toen ik een tijdje bij de van Burens logeerde – ik heb nog nooit gehoord van de Burense Poort! Wel van Checkpoint Charly 🙂
Bedoel jij wel de brug vlakbij het gymnasium? Met het ‘tuig’ ging ik wel degelijk naar de Dream, maar ook naar het Trammetje halverwege de stad en de kelder onder het hoekhuis schuin t.o. het gym en bij het popfestival in Tiel waren we ook betrokken, ik runde toen een tent met Rennie – in de Gustaaf ben ik nooit geweest met de jongens… Leuk hier even herinneringen voorbij te zien komen!
De brug die jij bedoelt heet in het Tielse de Burense Poort. Misschien is jouw “tuig” weer ander “ tuig” dan ik kende. Inderdaad was het Koffiehuis mijn uitgaansplekje. Het Trammetje is me wel ik wel maar ik kwam er niet. Leuk om dit langs te zien komen! ?
Vind ik ook Hanny, enig! en ook dat ik nu weet dat dat de Burense Poort is!
Kees herkende ‘mijn’ ‘tuig’ – maar wie weet verschilde het per jaar!
Die Boekbinder doet alle haren in mijn nek opstaan …
Ha Marjolein, nu ben ik alleen wel benieuwd of dit komt door de titel die ik deze serie heb meegegeven of puur door hoe ik Boekbinder neerzet.
Gehoord en bevestigd in je onbevangenheid, maar wat komt er nog…
dat komt nog Ellie 😉
Ik ervaar de spanning door het hele verhaal. Onbevangen en toch… je zit niet helemaal op je gemak. Nieuwe situatie ook.
Spannend en in afwachting van meer.
Ja, heel nieuw Athy ~ en het is heel apart dat te herbeleven.
In de publiciteit en zeker door cabaretiers werd er nog weleens laatdunkend over Tiel gedaan als voorbeeld van saaiheid. Maar niet zoals jij erover schrijft Anne… Kijk uit naar het vervolg!
‘Tiel is niet viel’ was zelfs een uitdrukking, Peter. Leuk hoe jij reageert op mijn doen en laten daar 🙂 Groet!
Gehoord, bevestigd en thuisgebracht en zo worden je gaandeweg uitspraken ontlokt, waarmee je zo ‘n man een voorzet geeft, straks zijn goddelijke gang te gaan.
Eng ….en als er thuis geen enkele basis geweest zou zijn en en geen liefde dan zou je er al heel snel ingetuind zijn.
Dat denk ik ook, Marije ~ ik vermoed dat loverboys op dezelfde manier te werk gaan.
Ik heb geluk dat mijn ouders me een goede basis hebben gegeven.
Een rebelse meid, die gehoor vind. Natuurlijk vind hij dat prachtig. Ik vrees dat hij jouw loslippigheid gaat gebruiken. Hoe lang nog documentaliste?
Ik ga nu aan het volgende deel beginnen …
aha, je hebt het vervolg meteen gevonden 🙂
Zeker!
Een prachtig spannend verhaal is ontstaan uit herinneringen geschreven in een speciale stijl die nieuwsgierigheid opwekt – maar dat is niet van de kat – en trekt de lezer aan. Gelukkig blokkeert de lift en opent dan de deur. Interessant .. Wachtend op meer opwinding…
welkom Zouhaier Frad, dankjewel voor je welgemeende woorden