Sinds Sara zwanger is, zit ze in een bubbel en dat maakt een gesprek er niet eenvoudiger er op. Daarbij woont ze aan de andere kant van het land en houdt niet van chatten en ik niet van face-time. Dan heb ik tanden van een olifant en mijn rimpels zijn ravijnen. Beeld uit, geluid aan.
‘Met Saaaraaaaaa.’
Ze gaapt nadrukkelijk. Het kan de zomertijd zijn.
‘Bel ik te vroeg? Komt het wel uit?’
‘Haaaaaaaaaai.’
Ze gaapt van haar naar hier, 150 km gaap, de schaamte voorbij, alsof het uiteindelijk maar om één ding draait: gapen en slapen.
‘Jaaahaaa, sorry Anne, maar ik ben de hele tijd slaperig en gaperig. Tom had nachtdienst, dus kon ik niet slapen. Toen hij vanochtend in bed kwam, viel ik eindelijk in slaap, maar ik blijf gapen. Dat komt door de zwangerschap. Er komt niets uit mijn handen en ik ga nergens heen. Ik zie er niet uit.’
We vallen allebei stil. Ik herinner me ons vorige telefoongesprek, te lang geleden. Toen was ze supertrots op haar buik. Ze vertelde enthousiast over een filmpje met vrouwen die hun zwangere buik beschilderden met de wereldbol. Dat ging zij niet doen, maar ze had wel een strakke rode jurk gekocht waarin haar buik fantastisch uitkwam.
‘Hoe kun je er ineens niet meer goed uitzien? Als ik aan jou denk, zie ik moeder aarde in volle bloei.’
Sara gaapt of geeuwt of is het een zucht?
‘Dat klinkt beter dan vette koe.’
‘Wat!?’
Welke geitenbreier heeft haar uitgemaakt voor vette koe? Ik slik mijn verontwaardiging in , want voor je het weet, sta ik op haar ziel. Je weet het soms niet.
Na een korte stilte hoor ik haar inmiddels vertrouwde gaap.
‘Maar weet je, Anne, wat ze ook zeggen, vanbinnen voel ik me een soort moeder aarde…’
Haar gaap krijgt iets gelukzaligs.
‘Het is zo bijzonder dat er een levend wezen in mijn buik groeit.’
Haar stem kleurt met haar stemming mee naar babyroze. Haar innigheid neemt me mee naar haar ongeboren kindje, vol vertrouwen drijvend in de warme moederzee.
Ik begin mee te zwijmelen.
‘Als ik zwanger was, zou ik de hele dag bezig zijn met mijn buik en het kindje erin,’ verzucht ik.
‘Ik ook! Het is zo iets bijzonders.’
We zijn een zwijmelmomentje stil.
‘Ik snap niet dat iedereen het zo gewoon vindt. Mijn moeder vindt het wel bijzonder, maar ook heel gewoon. Kinderen worden gewoon geboren. Eerst zijn ze er niet en dan komen ze ter wereld.’
Zoals Sara het zegt, klinkt het me almaar bijzonderder in de oren.
‘Mijn schoonmoeder vindt het helemáál gewoon. Het wordt haar tiende kleinkind.’
Sara’s stem kruipt omhoog, de baarmoeder uit, richting gewone wereld waar kinderen geboren worden.
‘Mijn vriendinnen hier hebben allang kinderen gehad of ze willen geen kinderen of ze kunnen geen kinderen krijgen.’
De volgende zucht kondigt een nieuwe gedachte aan.
‘Het lijkt wel of niemand ziet hoe bijzonder het is.’ Haar stem daalt weer richting buik. ‘Al die jaren dat we dachten dat we geen kinderen konden krijgen, leefde iedereen mee en kwam met goede raad. Nu ik toch nog zwanger geworden ben, vindt iedereen het heel gewoon of riskant.’
Haar zucht gaat over in een langgerekte geeuw.
‘Ik heb de hele tijd opvliegers en ik lig te zweten in bed en ik slaap niet. Ik scheld Tom verrot maar die is niet gek te krijgen. Hij blijft lief. Geweldig. Een echte kanjer. Hij snapt het en vindt het ook heel bijzonder. Ik ben weer helemaal verliefd op hem.’
Haar inzicht groeit met het woord.
‘Het zijn de hormonen.’
Ze concludeert het nuchter, om meteen weer die heerlijke vrouwendiepte in te duiken.
‘Ik ben dag en nacht verwonderd wat er in mijn lichaam gebeurt. Dat er een totaal nieuw mensje in mijn buik groeit, wonderbaarlijk gewoon. Een mannenlichaam is eigenlijk maar simpel en saai.’
We schieten in de lach. Dan komt ze tot de kern.
‘Een vrouwenlichaam is echt heel bijzonder.’
Nog een blog over zwangerschap lezen? https://annevellinga.nl/2020/03/04/wachten/
24 reacties
In die laatste conclusie kunnen de meeste mannen zich wel vinden denk ik
Gelukkig, want je weet het soms niet 😉
Ik moest bij jou verhaal denken aan die zwangere Indische vrouwen die het rijstveld in de dessa bewerken tot het tijd is Om hun kindje te krijgen. Hoe anders zouden die over hun zwangerschap kunnen denken.
Mooi verhaal Anne!
Ja, daar zeg je iets…
Ik vond het contact met het kind het fijnste. Iets wat helemaal bij mij was. Moest ook wennen toen ze te voorschijn kwamen, want ik miste dat innige ‘samen’.
Het is dus inderdaad een bubbel.
Fijne reactie Marjolein; ik kan niet uit eigen ervaring meespreken en dan blijf je toch altijd enigszins buiten de bubbel…
Dat klopt Attila & Anne! Zelfs paus Franciscus vindt vrouwen de mooiste schepsels ter wereld, en wie zijn wij, om de paus tegen te spreken!? Het STERKE geslacht…. quoi ?!
Ons lijf is idd wat simpeler qua mogelijkheden… een vrouwenlijf is veel mooier…. het design is knapper …. ze geven melk zonder te grazen…. ze bloeden zonder zich te kwetsen…. en ze zagen zonder elektriciteit…. !
Een vrouw die een kind gebaard heeft…. is ‘moeder’ geworden en dat geeft ze iets van rijp- & volmaaktheid, wat kinderloze vrouwen NIET hebben.
Het vermogen om een nieuw mensje te ‘produceren’/ creëren is GEWELDIG …. het doorgeven van nieuw leven van het dna van 2 wezens en zelfs van het dna van voorouders …. tot zelfs van de oermens!
Of een mannenlijf ‘saai’ is, dat spreek ik RESOLUUT tegen.
Argumenten? Het kan niet … maar ik zou wel ‘s willen wisselen… al is het maar voor één dag of week..l en dan liefst een ‘gestelde’ week, geen ongestelde!
Goh….. ik hou van alle vrouwen…. daar ben ik mee geboren, daar ga ik ook aan dood…
wat een enthousiasmerende woorden Mark ~ en idd, een mannenlichaam is wel anders, maar echt niet saai 🙂 ~ wat moesten we zonder!
Ik vind het verhaal en de reacties verrassend. Ik ben gek op kinderen en vrouwen en kan niet wachten tot ik een keer opa wordt. Ik heb niet zo bewust genoten van onze kleine kinderen en daar ben ik me nu wel bewust van. Vandaar misschien de wens om opa te worden.
Dank voor je openhartigheid Kees, en ik hoop dat je wens in vervulling gaat X
Ik hou t kort Anne. Erg mooi je zwangere bubble. En idd de dessa. Ik was onverwacht zwanger destijds maar was lichamelijk en geestelijk 200%
T is en blijft onder welke ingewikkelde omstandigheden ook een bubble. Groetjes José
Leuk dat je dat laat weten José! Zal Sara zeker ook heel leuk vinden!
Jij voelt zo haarfijn aan vanuit welk “lichaams” deel mensen communiceren, héél bijzonder. En niet alleen bij zwangeren Wat een mooie gave. Lieve groet..
Ooh, wat een mooie kijk heb jij op mij, dankjewel lieve Joke
Inderdaad, heel bijzonder!
ja hè, fijne dag Mieke!
Ik kan ook niet uit ervaring meespreken, maar ik kan mij misschien wel een beetje voorstellen hoe bijzonder het is een kindje in je te dragen…het lijkt mij dat je dan in een ongelooflijke mooie warme bubbel leeft.
Dank voor je warme woorden Ellie
Heerlijk zwanger zijn, het mooiste dat er is! Gewoon? Nee het is niet gewoon, het is bijzonder en ik ben dankbaar en blij dat ik grootmoeder ben geworden op mijn 49ste. Zeven jaar geleden een week op sjouw met de eersteling en deze zomer (ja, de tweede liet op zich wachten) is het de beurt aan nummer 2. Bijna 16 lentes, giebelen met oma op de hotelkamer, kussengevecht etc. Nummer 3 en 4 volgen gelukkig snel, want ik word er inmiddels ook niet jonger op.
Zo, mijn gedachten over het moederschap en vooral het omaschap gingen even met me op de loop …..
Je hebt het weer bijzonder beschreven Anne. En die gaap, dat is pure ontspanning …
Mooi dat ik dat nu echt weet van een ervaringsdeskundige, Corry! En ook erg leuk dat je het vervolg vertelt, als je moeder van een moeder bent, ofwel als je kind een kindje krijgt, erg leuk hoe het opborrelt bij je, ik voel het hier!
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me 9 maanden lang vervuld van liefde en verwondering. Ik kreeg mooie dromen, waarvan ik er eentje hier wil vertellen: ik liep op een strand en in het zand lag een meterslange, goudkleurige veer. Vanuit ‘de hemel’klonk een stem: ‘deze veer is door ‘God’ gegeven’. Ik interpreteerde dit als een cadeau van mijn, toen nog ongeboren, zoon die nu alweer 30 jr is. ‘Gewoon’ heb ik het nog nooit gevonden. Het is en blijft een wonder. Wat heb je dit weer mooi beschreven Anne, Alweer een juweeltje. Liefs
Vervuld van liefde en verwondering, wat prachtig! En ook zo’n bijzondere droom, Wicky, een gouden veer… Zo leuk dat je dit met ons deel! Ik ben benieuwd of je iets van deze veerkracht terugziet in je zoon, of… dat dit juist jouw goud is. Heel mooi en fijnzinnig. Liefs!
Wat mooi dat je veerkracht noemt, Anne. En goud. Beide misschien, maar veerkracht zie ik zeker bij mijn zoon terug. Dank je. Liefs!
ik was even helemaal in het mozaïeken, waarbij mijn blog in het vergeethoekje lag – maar wat bijzonder Wicky – dat je zoon echt die veerkracht heeft