Voegen is zwoegen. Te beginnen bij het aanbrengen van het voegsel, vooral als scherven verschillende diktes hebben en helemaal als je nieuw voegsel hebt en pigment waarbij alles verbleekt. Blijft er onder dat knalroze iets over van je werk? Moet je weten wat ik al doorstaan heb met deze slakkenhuishoed. Voor deze kermiskleur erop zat, was het kermis.
Mijn object stond niet op het metalen onderstel van de foto, maar op een draaiplateau op pootjes dat ik al jaren gebruik, zo vaak dat uitgerekend op het moment dat de hoed klaar is om gevoegd te worden, de plank kiept en de hoed patsboem op de kachelplaat dondert. Met een klap. Keihard. Dan sta je ademloos. Dankzij gebrek aan zuurstof reageren mijn hersens in slowmotion. Met een slakkengang raap ik de hoed op en voel iets hangen dat strak naar voren moet staan. De flap van de hoed.
Terwijl mijn handen het geheel dat niet heel meer is op de metalen standaard plaatsen, balanceren mijn hersens langs ravijnen van Murphy, je-weet-wel, die wet van hem.
Als eerste doemt de dame op die een paar dagen geleden tegen onze auto knalt op de parkeerplaats van Albert Heijn in Ulft om zelf spoorloos te verdwijnen en haar krassen achter te laten in onze auto. Dankzij videobeelden, politie en verzekering wordt dit opgelost.
Een dag of twee later worden we gebeld door de buren van ons Duitse berghuisje: er is ingebroken. Iemand heeft een kei door het dubbele glas gegooid en alles overhoop gehaald. De politie heeft de steen in beslag genomen en in het hele huis vingerafdrukken genomen. De vraag is hoe onze vingerafdrukken daar komen nu wij hier zijn en de grens niet over mogen. Work-in-progress.
In dit kader valt het vallen van een slakkenhuishoed mee.
Deze opbeurende gedachte genereert nieuwe gedachten, waarbij woord en daad samensmelten in een stellage die de flap van de hoed op zijn plaats houdt, waarbij de volgende opbeurende gedachte opwelt: ‘wat een geluk dat ik de scherven niet met Crystall Clear heb vastgeplakt, maar per-ongeluk met de ijzersterke High Tack Express die voor mijn assemblages is. Nu blijft het plakken!’
Mijn moeder zei altijd dat mijn blije blik haar sombere kijk verlichtte, waarmee mijn associatieve denken bij haar is, zoals telkens als ik in mijn werkschuur aan het knoeien en stoeien en roeien ben met riemen die ik niet heb maar al doende probeer uit te vinden.
Goed.
Een hoed met slakkenhuizen is vragen om een slakkengang, die begint met het beschilderen en bakken van de slakkenhuizen.
Broze slakkenhuizen opplakken vraagt sloten lijm. Als ze vastzitten, zijn ze me veel te opzichtig onder de bleekroze slak die inspiratie voor dit project is.
Als ik eindelijk alles eraf heb en een slakkenspoor over de hele hoed heb gemaakt, is de rand van de hoed aan de beurt. Die bewerk ik met gebloemde scherven. Eenmaal vastgeplakt oogt het van geen kanten: veel te veel wit. Alles eraf met mijn geliefdste gereedschap: het schilmesje.
Slakken leven in het gras, dus kies ik nu voor groene scherven. Veel te saai. Wéér alles eraf.
Ineens weet ik het: de bijenraat-steentjes die ik net gekregen heb.
Dat ik dat niet gelijk door had.
Dankzij al dat vallen en opstaan ben ik nu gezegend met de ervaring van het loshalen van onderdelen die weliswaar stevig, maar ook flexibel hechten dankzij de Crystall Clear Polymax. Het vraagt weer om mijn aardappelmes, maar dan zijn de twee gebarsten slakkenhuizen eraf en tot mijn volgende geluk heb ik nog één ongebruikt slakkenhuis en één slak (van keramiek). Die gaan op de open plekken. Ik zit alweer te lachen in mijn vuistje op mijn stoeltje. Dit is het. Hoe het toeval je toevalt.
Het voegen kan beginnen, en wel met Mapei, mijn nieuwe voegmiddel dat volgens de recensies alle andere voegmiddelen in de schaduw stelt. Nou, dat heb ik geweten. Als je het niet doet, zoals het moet, krijg je gaatjes en diepe voegen. In tegenstelling tot andere voegmiddelen moet je Mapei schuin over de voegen aanbrengen (en dat met mijn voegen die alle kanten op gaan) en tot slot moet je ze met een natte vinger gladstrijken zoals bij kitranden.
Ik wil de voegen een kleur geven en dat had ik beter niet kunnen willen. Met mijn roze bril moet ik wel voor roze gaan. Volgens de gebruiksaanwijzing moet er 5 tot 10% kleurpigment bij. Goddank ben ik zuinig, 5% dus. Dat moet je secuur wegen, maar laat ik hier achterwege.
Bij het mengen vind ik de smurrie nogal roze, maar eenmaal in de voegen oogt het altijd heel anders.
Als de hoed onder het voegsel zit, zie ik wat je bovenaan ziet en schrik me rot. Na een kwartier kan ik inwassen met de vochtige spons tot de voegen gevuld zijn en het overtollige eraf is. Wat rest is een kermisattractie.
Maarrr…. mijn ervaring is dat de voeg veel lichter opdroogt.
Had je gedacht. Verwacht. Gehoopt. Niet dus.
Het duo Mapei-Pigment is onuitwisbaar.
Het is niet wat ik bedoel. De slakkengang gaat voort.
In mijn mixed media projecten gebruik ik altijd goudverf. Laat ik dat hier ook eens proberen. Knallender dan het al is, kan het niet worden. Van goudverven krijg ik altijd een kick en schik. Als ik niet stop, heb ik straks een hele gouden hoed. Ik zet her en der nog wat verdund wit voegsel, polijst de hele hoed en klaar!
Of nee, niet klaar. Hij staat te plat op zijn flap.
Een roze voet eronder maakt het eindelijk af. Hij kan naar de slakken.
Het moment dat de slakkenhuishoed op zijn plek staat, gebeurt het. Ik herinner mij. Het eerste dier dat mij in een magische wereld bracht. De tijd viel weg. De plek. Ik zag alleen dit wezentje met zijn eigen huisje op zijn rug en zijn horentjes recht omhoog. Levensgroot was hij, beeldvullend, steeds groter, tot alleen de slak er was. Ik was drie.
Het duurde even, maar ik heb het spoor terug gevonden.
Voor de mozaïekers:
Wil je een buitenmozaiek maken, dan heb je flexibel, waterdicht voegsel nodig, waarbij Mapei Ultracolor Plus hoog scoort: https://www.mapei.com/nl/nl/producten-en-oplossingen/productenlijst/product-detail/ultracolor-plus
Voor bevestiging van elk mozaiekmateriaal op elke ondergrond bevalt Polymax mij het best, te lezen in mijn lijmblog: https://annevellinga.nl/2016/10/04/het-geheim-van-lijm/
Voor assemblages waarbij zware elementen aan elkaar gehecht moeten worden de High tack Express Polymax. Daar kan een olifant aan hangen.
18 reacties
Wat leuk!
En ook leuk dat jij dat leuk vindt en het hier zegt! Dankjewel Annette
???
Het is een prachtig ‘slakkenhuis-hoed-kunstwerk’ geworden, Anne. Als ik het verhaal lees ben je nooit uitgeleerd, uitgeprobeerd, dat heb jij weer eens bewezen! En dat is ook wat ik ervaar bij het schilderen. Altijd weer materialen en technieken uitproberen en ook hierbij gaat er wel eens wat mis, ook als een schilderij zo ongeveer klaar is, dan is het zaak inventief te zijn en een oplossing te vinden. Dat doe jij ook en dat maakt jouw en mijn bezig zijn ook zo spannend en leuk! Fijn dat je nog allerlei tips geeft, lijm is er sowieso in zoveel varianten en koop dan maar eens de goede. Jij wijst hierin de weg ??
herkenbaar hè Ellie; waar je een passie voor hebt, daar ga je voor en mee door tot het past.
meestal gaat het bij mijn mozaïeken zonder loshalen, maar deze slakkenhoed had iets waar ik wel een gevoel bij had, maar er niet meteen bij kon. dankzij de lange weg kwam ik uit bij ooit, toen ik net zo tijdloos bezig was met een huisjesslak.
???
Het ziet er al bij al toch heel bijzonder uit!
Zou de wet van Murphy ook omgekeerd werken?
dankjewel Marije, en een leuke slotvraag ~ iets om eens aandacht aan te geven 🙂
Knap werk en flink wat doorzettingsvermogen.
dank voor je warme waardering Wilma
Er net zolang mee bezig blijven tot het naar je zin is. Goed van je! Ik vind hem prachtig. En leuk dat je de slakkenhuizen hebt geverfd. Ik gebruik ze tot nog toe onbehandeld in mijn mini-landschapjes maar heb nu wel klei gekocht om ze te voorzien van een lijfje. Voor de andere avonturen (auto en huis in Duitsland). Wens ik jullie Alles Gute.
Goedemorgen Anne, zo leuk dat jij ook iets hebt met slakkenhuizen, hoe je ze verwerkt in je mini-landschapjes.
Ik heb al eens een grote vaas bewerkt met slakkenhuizen zoals de slak ze zelf gemaakt heeft, en dat is eigenlijk het mooist. Ben benieuwd hoe je de lijfjes gaat maken! Ik zie het op je blog. Lieve groet X
Hoi Anne, wat een grappig verhaal!! Misschien houden slakken wel van zuurstok-roze! Maar dat zullen we nu niet weten. Ik persoonlijk vind het uiteindelijke resultaat erg mooi geworden. En ik vind het ook fijn te lezen dat je na een tegenvallertje (of 2 of 3) gewoon weer jezelf oppakt en een creatieve oplossing bedenkt. Leuk en ook een beetje herkenbaar. Mijn frustratie gaat meestal gepaard met woede en tranen en daarna ontstaat er dan weer een nieuw idee. Die voeg lijkt me trouwens niks. Ik houd het voorlopig bij de Eurocol. De lijm ga ik wel proberen. Groetjes, Jacqueline
Ha Jacqueline, jij hebt dezelfde passie zo te lezen, uithuilen en opnieuw beginnen, zoiets. Dat doe je met dingen die je na staan. Ik heb ook lang de neurocol gebruikt, en Weber. Mapei heeft er iets inzitten wat de voeg weerbestendige maakt, maar je moet hem leren kennen en ik heb nog tien kilo, dus kom er wel achter hopelijk.
Van iemand die het al langer gebruikt hoorde ik inmiddels dat je het langer moet roeren, zij doet het ook met een vork of keukenmixer al naar gelang de hoeveelheid – zij had eerst ook die gaatjes, maar ontdekte dat het kwam door minuscule klontjes! Dat heb je met eurocol minder, maar mapei zit anders in elkaar en moet je dus langer mixen. Dat ga ik nu toepassen. En dank voor je bezoek aan mijn website en je reactie, waardeer ik!
Lieve Anne, al je zwoegen en zweten is zeker de moeite waard geweest. Wat een kleurrijke creaties maak je! Ik word er helemaal vrolijk van!
Je laat je niet op je kop zitten, dus er komen vast nog veel meer mooie mozaieken uit je handen.
Liefs, Marianne
Hoi lieve Marianne, dankjewel voor je warme waardering, super fijn. En ik ben zo lekker bezig met een volgend project dat ik geen tijd nam voor de computer. Extra leuk jouw bericht hier nu te vinden. Lieve groet, Anne
leuke titel van je logje; en prachtige creaties !
Dat is een mooi compliment van een dichter, dankjewel Inge